نانو ذرات درمانی ممکن است به بیماران با عفونت شدید COVID-19 کمک کند
کارآزمایی بالینی کوچک نشان می دهد که داروی تجربی OP-101 التهاب و آسیب مغزی مرتبط با کووید-19 را سرکوب می کند.
محققان پزشکی جانز هاپکینز می گویند که یک درمان تجربی نانوذرات دندریمر به نام OP-101 به طور قابل توجهی خطر مرگ و نیاز به دستگاه تنفس مصنوعی را در مطالعه ای روی 24 بزرگسال مبتلا به بیماری شدید بستری با کووید-19 در بیمارستان کاهش داد.
نتایج یک کارآزمایی بالینی کوچک که توسط Ashvattha Therapeutics، یک شرکت نوپا جانز هاپکینز که این دارو را تولید می‌کند، تامین مالی شد، به طور مشخص نشان داد که بیمارانی که این دارو را دریافت کرده‌اند، بیش از چهار برابر کاهش نشانگرهای زیستی التهاب و آسیب مغزی دارند که در خون آنها گردش می‌کند. در مقایسه با بیمارانی که دارونما دریافت کردند.
گزارشی از این مطالعه در 20 ژوئیه در Science Translational Medicine منتشر شد.
سوجاتا کانان، استاد بیهوشی و مراقبت‌های ویژه، می‌گوید: OP-101 می‌تواند یک درمان قوی برای کاهش التهاب شدید و ترویج ترمیم در افراد مبتلا به کووید شدید باشد، که مزایای بالینی قابل‌توجهی را بدون عوارض جانبی مرتبط با برخی درمان‌های دیگر نشان می‌دهد. پزشکی و اطفال در دانشکده پزشکی دانشگاه جان هاپکینز.
کانان و همسرش، کانان رنگارامانوجام، دکترا، استاد چشم پزشکی در دانشکده پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز و موسسه چشم ویلمر، پزشکی جانز هاپکینز، OP-101 را با چسباندن یک داروی آنتی اکسیدانی/ضد التهابی قوی به نام n توسعه دادند. -استیل سیستئین (NAC) به نانوذره ای که 100000 برابر کوچکتر از ضخامت یک ورق کاغذ است. هر نانوذره تعدادی مولکول از دارو به آن متصل است و می تواند دارو را به طور خاص به سلول های التهابی به نام ماکروفاژها برساند. نانوذرات دندریمر دارو را فقط به آن دسته از ماکروفاژهایی می‌رساند که در التهاب در محل آسیب نقش دارند. در حال حاضر، NAC به شکل متفاوتی برای درمان مسمومیت با استامینوفن و برای رقیق کردن ترشحات مخاطی در راه های هوایی استفاده می شود.
این جفت محقق مخترع مشترکی در پتنت های مربوط به کشف دارو هستند و یک شرکت بیوتکنولوژی به نام Ashvattha Therapeutics Inc. را که در کالیفرنیا مستقر است، برای توسعه این دارو و تامین مالی آزمایشات بالینی تاسیس کردند. این شرکت مجوز فناوری را از طریق Johns Hopkins Technology Ventures صادر می کند.
محققان هشدار می دهند که آزمایشات بالینی بزرگتر OP-101 باید تکمیل شود و OP-101 باید برای درمان COVID-19 فقط در یک کارآزمایی بالینی یا برای سایر نیازهای پزشکی با نظارت پزشک استفاده شود.
برای این مطالعه، محققان 24 بیمار بین 43 تا 86 سال، اکثرا مرد (پنج سیاهپوست، 15 اسپانیایی تبار و چهار سفیدپوست غیراسپانیایی) مبتلا به کووید-19 شدید را انتخاب کردند که بین اوت 2020 تا مه 2021 در پنج سیستم پزشکی مستقر در بیمارستان‌ها بستری شدند. در پنج ایالت ایالات متحده، از جمله بیمارستان جانز هاپکینز.
بیماران مبتلا به علائم شدید COVID-19 که تحت تهویه مکانیکی یا اکسیژن از طریق کانول بینی با جریان بالا بودند، واجد شرایط ثبت نام در این مطالعه بودند. اکثر بیماران وارد شده در مطالعه در بخش مراقبت های ویژه بودند. شش بیمار یک دوز 2 میلی گرم بر کیلوگرم OP-101 را به صورت داخل وریدی دریافت کردند. شش دوز mg/kg 4 دریافت کردند. پنج نفر دوز 8 میلی گرم بر کیلوگرم و هفت نفر دارونمای سالین را ظرف 24 ساعت پس از ثبت نام دریافت کردند.
همه 24 بیمار همچنین مراقبت های استاندارد COVID-19 را دریافت کردند، از جمله کورتیکواستروئیدهای مورد استفاده برای سرکوب التهاب و داروی ضد ویروسی رمدسیویر.
محققین تا پایان مطالعه نمی دانستند که کدام بیماران دارونما یا OP-101 دریافت کردند.
در پایان کارآزمایی، محققان دریافتند که OP-101، با دوز 4 میلی‌گرم بر کیلوگرم یا 8 میلی‌گرم بر کیلوگرم، در کاهش نشانگر التهابی پروتئین واکنشی C شش برابر و در کاهش چهار تا ده برابر بهتر است. بیومارکرهای آسیب عصبی مانند نور فیلامنت نور و پروتئین اسیدی فیبریلاری گلیال.
خطر مرگ یا نیاز به ونتیلاتور در روزهای 30 و 60 پس از درمان برای بیمارانی که دارونما دریافت کرده بودند 71 درصد و برای کسانی که OP-101 دریافت کردند 18 درصد بود.
در 60 روز پس از دریافت OP-101 یا دارونما، 3 بیمار از 7 بیمار دریافت کننده دارونما و 14 از 17 بیمار که هر یک از سه دوز OP-101 را دریافت کرده بودند زنده مانده بودند.
OP-101 با هیچ عارضه جانبی همراه نبود و در این جمعیت بدحال به خوبی تحمل می شد. Rangaramanujam Kannan می گوید: «این امکان وجود دارد که OP-101 در درمان علائم عصبی، قلبی و تنفسی مرتبط با کووید طولانی مدت نیز مفید باشد، زیرا بخشی از بیماران مبتلا به کووید طولانی مدت دارای التهاب مداوم هستند.
محققان در حال برنامه ریزی آزمایشات بالینی بزرگتر OP-101 هستند.
دیگر مشارکت کنندگان در این تحقیق عبارتند از آرون گاسدون، هوی ماهن چوی و لوئیز مک کالو از دانشگاه تگزاس. نادر فارادی، درک نگ و کانان رانگارامانوجام از جانز هاپکینز. جان آیتا از بیمارستان Avera McKennan; سونیل کومار از مرکز پزشکی Broward Health; ایشان مهتا از دانشگاه اموری; جفری ال. کلیلند از شرکت Ashvattha Therapeutics و کیت رابینسون از Syneos Health.
این مطالعه توسط Ashvattha Therapeutics Inc.
بر اساس قراردادهای مجوز بین Ashvattha Therapeutics، LLC و دانشگاه جانز هاپکینز، Sujatha Kannan، Kannan Rangaramanujam و دانشگاه حق توزیع حق امتیاز و مالکیت سهام مربوط به فناوری مورد بحث در این بیانیه مطبوعاتی را دارند. Kannan و Rangaramanujam بنیانگذاران و دارای سهام در Ashvattha Therapeutics, LLC هستند. این ترتیب توسط دانشگاه جانز هاپکینز مطابق با سیاست های تضاد منافع آن بررسی و تایید شده است. مطالعه مورد بحث در این بیانیه مطبوعاتی نیز از نظر مادی توسط Ashvattha Therapeutics, LLC پشتیبانی شد. درک نگ مشاور حقوقی Ashvattha Therapeutics, LLC است.
